Eyad Hayani is intussen een boezemvriend geworden, een echte zielsverwant. Nog altijd sta ik versteld van zijn wilskracht en doorzettingsvermogen. Waarom leg je de lat zo hoog? Terwijl ik op verzenden druk, twijfel ik of ik er goed aan doe de vraag te stellen. Eén van mijn beste Syrische vrienden, Eyad Hayani (27), werkt sinds mei dit jaar als dokter/onderzoeker in het Universitair Ziekenhuis van Heidelberg. Het is wereldwijd één van de meest gereputeerde ziekenhuizen op het

Ik noem ze lachend een 'gang', want de Kadouni-neven Kinan en Iyas gaan recht op hun doel af, met een hart van goud. Een adventsblog vol vreugde. Iyas (links en Kinan blijven de situatie in Syrië hoopvol tegemoet kijken. © BM Blijven zitten allemaal, blijven zitten!, klinkt het in alle talen. Een team vrijwilligers rent naar het rubberbootje toe. Het is al de 7de boot die ze vandaag op het eiland Lesbos uit het water trekken. Breed glimlachend tilt Kinan Kadouni (26) het enig

Het verhaal van Amal en Hiba, hun broer Ammar en Hiba's echtgenoot Salem gaat verder. Zeker nu ze een erkenning op zak hebben. Volg mijn adventsblog. We hebben zowat alle mogelijke transportmiddelen gebruikt om tot hier te geraken,zegt Amal lachend: Het vliegtuig, de bus, een rubberboot, de trein, de vrachtwagen. En kilometers te voet. Haar blik wordt wazig en vult zich met herinneringen. Samen met haar broer Ammar, haar zus Hiba en de man van haar zus Salem, vluchtte ze half

Wie zijn die vluchtelingen in onze steden? Voor mij alvast geen vreemden, maar vrienden. Soms zelfs collega’s. Ik verwachtte hen. Begin september stuurde pater Ziad Hilal, een bevriende Syrische jezuïet, me een bericht over een Syrische familie op weg naar België. Hij had hen het adres van mijn werk in Brussel gegeven. Bij aankomst zouden ze me komen opzoeken. Op dat moment was ik in Italië, maar ik twijfelde er niet aan dat mijn collega’s hen met open armen zouden ontvangen.