“Wat vroeg ze je?”, vraag ik nieuwsgierig. “Ach gewoon, de vragen die ons als vluchteling altijd gesteld worden.” Alissar’s blik oogt plots afwezig . Soms vergeet ik het. Een tweetal jaar geleden wandelde ze integer mijn bureau binnen. “Ik ben Alissar uit Damascus”, zei ze terwijl ze een verzorgd C.V. uit haar map toverde, “Ik woon nu in Brussel en ben op zoek naar een stageplaats.” Een meer dan geslaagde zomerstage later, besluiten we contact te blijven houden. Pittige ontmoetingen volgen elkaar op. Lief en leed delen we, afgewisseld met heftige discussies over soms ogenschijnlijk ver uit elkaar liggende standpunten. Het anders zijn van de ander boeit, en tegelijk rusten we op een gelijke g

Terwijl Aleppo dezer dagen genadeloos vernietigd wordt, vang ik in Antwerpen onverwacht een glimp van haar oude ziel op. Maak kennis met Ahmad Sheer. Syrië is een land waar christenen, moslims en joden eeuwenlang in vriendschap en als goede buren met elkaar leefden. Dat mogen we niet vergeten in al het oorlogsgeweld van vandaag. In het luchtige dakappartement van de Syrische oedspeler Tarek Alsayed word ik voorgesteld aan diens jeugdvriend, de Syrische schilder Ahmad Sheer. Zijn indringende Icoon van de Syrische kinderen was me op Facebook in het oog gesprongen. Het kunstwerk verwijst naar de onschuldige kinderen die het slachtoffer werden van de bloedbaden in de Syrische steden Daraa, Halfa