Geloof je in God?, vragen mensen me soms. Tot voor kort kneep mijn keel plotsklaps dicht als ik deze vraag hoorde. Niet omdat ze niet relevant was of omdat ik er geen zinvol antwoord op had, integendeel. Maar omdat ik wist met welke verbijstering mijn gesprekspartner mogelijk zou achterblijven als ik eerlijk zou antwoorden. Hoe is het mogelijk, in deze tijd nog? Geloven in zo’n opperwezen in de hemel, blindelings geloofsstellingen voor waar aannemen en opdreunen op zondagmorgen in de kerk. Het is bijna romantisch. Maar zeg eens, we hebben de verlichting toch al gehad? Lang kreeg ik het niet uit mijn keel, dat ik christen ben. Als kind ging het nochtans natuurlijk. Met mijn ouders ’s zondags
Het was de Syrische Jezuïet Mourad Abou Seif die ons deze ingrijpende woorden toevertrouwde. In de nasleep van de Syriëwake was hij op Goede Vrijdag voor de tweede keer te gast in de Roosenbergabdij voor een bijzonder ontmoeten. Als projectverantwoordelijke bij Jesuit Refugee Service Syria in Aleppo sinds 2009, verliet de zevenenveertig jaar jonge Jezuïet Syrië vorig jaar noodgedwongen. Nog niet wetend waar zijn volgende missie hem brengen zal, blikte hij met ons terug op hoe hij samen met anderen te midden van oorlog en geweld een weg van lijden en liefde bewandelde Het was alsof we de oorlog voelden aankomen, vertelt pater Mourad terwijl hij terugdenkt aan zijn verblijf in Aleppo nog voor
De golf van aanslagen die Europa treft, laat niemand onbewogen. We treuren om de slachtoffers, herstellen de schade en zoeken met vallen en opstaan een weg met de angst en de dreiging waarmee we tot voor kort niet vertrouwd waren. Maar hoe ons verhouden tegenover het geweld in Syrië, waar mensen dagelijks blootgesteld worden aan aanslagen, bruut oorlogsgeweld, extreme destructie, foltering en honger? Halfweg maart 2017 ging het zevende jaar van de verwoestende oorlog in. Hoe leven Syriërs verder tussen het puin? Waar heeft de bevolking nood aan? Waar zit de hoop? Malaise in de harten Meer dan zes lange oorlogsjaren zaaiden malaise in de harten van de achtergebleven bevolking. De Syrische jez