Mijn brief aan het bisdom Gent kreeg antwoord vanuit Hof Zevenbergen in Ranst. Dat kon niet in vruchtbaarder aarde gevallen zijn, eindelijk vooruit! Eenzaam Eind mei 2010, mijn verblijf in Syrië ligt alweer een jaar achter me. Hoewel ik intens was blijven verder zoeken, was ik nog niet veel wijzer geworden. Ook had een knagend gevoel van eenzaamheid zich van me meester gemaakt: ik reisde, bezocht kerken en abdijen, zat ’s avonds in mijn studieboeken, maar altijd alleen, altijd op mezelf. Het was moeilijk woorden te geven aan dat vage verlangen naar spirituele verdieping, en nog moeilijker om mensen te vinden aan wie ik dit kon en durfde toe te vertrouwen. Verlossende brief Juni was nog maar

Een vaag religieus verlangen bracht me naar Syrië en zo kwam ik ook weer thuis. Maar hoe ik ook zocht, de Bijbel bleef dode letter. Wie kon me helpen? Probeer het, probeer het te geloven. Weemoedig daal ik de trappen van woestijnklooster Deir Mar Moussa af. De laatste woorden die pater Paolo me met een brede glimlachen toefluisterde bij mijn vertrek, molenwieken door me heen. Zijn oprechte blik laat me niet los, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe opstandiger ik word. Zo werkt het toch niet! Met enkele vrouwen uit de regio op het dak van het klooster Mor Gabriel. Ik ben de tweede van links. © Babs Mertens Onrust De maanden na mijn terugkomst in België voelt alles onwezenlijk. Ik probeer de d