Ik verlangde er al lang naar, en eigenlijk onophoudelijk. Stilte. Nochtans, als prille twintiger bracht ik mijn dagen bijna luidkeels hollend door. Plichtsbewust van het werk rechtstreeks naar de avondschool, me tussendoor uitlevend in expressieve hobby’s, op sfeervolle zomerfestivals of vrolijk taterend met vrienden op café. Ook de stad toonde zich luidruchtig aan het drukke kruispunt waar ik woonde. Achtergrondgesprekken op het werk weefden zich in veelvoud door elkaar, maar dat hoorde ik niet. Niet meer. In mijn gedachten was het immers even druk. En toch dat verlangen, onophoudelijk, als een vage nostalgie. Dat verlangen naar even niets, naar even stilte. En misschien, hopelijk, in de st